Vooraf had ik nog nooit van Claude Lorrain gehoord. Leuk weetje is dat zijn gefantaseerde landschappen model hebben gestaan voor wat we nu als typische Engelse landschapstuinen beschouwen. De natuur werd geïdealiseerd om vervolgens weer gerealiseerd te worden. Ik werd allereerst aangetrokken door zijn schetsen en tekeningen. Een enkele lijn, een penseelveeg of een pennenstreek. Vaak was dat al genoeg om iets krachtig te suggereren. Rembrandt kan dat ook zo goed. Maar ja, daar kwamen we niet voor. Het gaat om de schilderijen. Mieke wilde me graag kennis laten maken met zijn beheersing...

ArtSurfing slingert mij steeds weer naar verschillende uitersten binnen de schilderkunst. Trad ik de vorige keer in de voetsporen van Armando en zijn modern expressionisme. De komende twee keer is er juist weer aandacht voor de classicistische stijl. Over twee weken staan de schetsen van Claude Lourrain centraal in het Teylers Museum. In januari ga ik naar Bloemaert in het Centraal Museum. Zijn kleurgebruik en composities zijn een studie waard. En dat museum heeft een heus atelier ingericht waar ik weer kleur ga mengen. Nu in de traditie van Bloemaert. In het verlengde van de eerdere kleurentrapjes...