Vooraf had ik nog nooit van Claude Lorrain gehoord. Leuk weetje is dat zijn gefantaseerde landschappen model hebben gestaan voor wat we nu als typische Engelse landschapstuinen beschouwen. De natuur werd geïdealiseerd om vervolgens weer gerealiseerd te worden.

Ik werd allereerst aangetrokken door zijn schetsen en tekeningen. Een enkele lijn, een penseelveeg of een pennenstreek. Vaak was dat al genoeg om iets krachtig te suggereren. Rembrandt kan dat ook zo goed. Maar ja, daar kwamen we niet voor. Het gaat om de schilderijen.

Mieke wilde me graag kennis laten maken met zijn beheersing van het licht en perspectief. Een tweede studieronde was noodzakelijk. Nu met speciale aandacht voor de schilderijen. De taferelen zelf deden me niet zoveel, maar ik had nu wel oog voor de vakmanschap.

Het atmosferisch perspectief beheerste Claude Lorrain tot in de perfectie. Was het nou grijs, groen of toch oranjebruin? De kleuren liepen prachtig in elkaar over. Versterkt door de coulissen en de positie van de lichtbron ontstaat een enorme wijdheid. Ik begon het alsnog te waarderen.

De volgende stap is om de opgedane kennis zelf in de praktijk te brengen. Tja en dat kost wat meer tijd dan een middag in het Teylers.