Afgelopen vrijdag had het NRC een hele bijlage over de inbreng van kunstenaars bij innovatie. Weliswaar was het een commerciële bijlage, maar toch. Met een dergelijke oplage is het mooi dat er groots aandacht is voor de gunstige inbreng van creativiteit bij veranderingsprocessen. In dit geval door de inzet van kunstenaars.

Verheugd over het initiatief en professioneel belangstellend las ik ‘m snel door. En toen bekroop me langzaam toch een wat onprettig gevoel. Alle voorbeelden, hoe inspirerend ook, bleken stuk voor stuk enkel over de divergentiefase te gaan. Ja, logisch dat de inbreng van een kunstenaar hier gunstig werkt.

Wat een gemiste kans om juist het nut en de noodzaak van creativiteit in de convergentie- en activeringfase te presenteren. Want hoe verder je in het innovatieproces komt, hoe harder de stem van logica gaat klinken. Dit is niet helemaal verkeerd, maar het volume klinkt vaak zo luid dat het creativiteit totaal overschreeuwt.

Met die bijlage werd weer eens in de aloude val getrapt van creativiteit als “rare” toevoeging. En dan dus ook nog eens alleen aan de voorzijde van het innovatieproces. Daarom doe ik hierbij de oproep om tot een nieuwe bijlage te komen met daarin succesverhalen van de inbreng van creatieven in de tweede helft van het proces.