Met een lezing van Arthur Kempenaar werd het academisch jaar van de kunstacademie Haarlem geopend. Een kunstenaar die over zijn eigen werk praat is vaak een hachelijke onderneming. Vind maar eens de juiste woorden voor iets dat je bewust in beeld hebt gebracht. Als dat lukt schuilt er wellicht ook een schrijver in je.

Hij deed een dappere poging. Vooral de continue zoektocht waarin, soms onbewust, grootse ontdekkingen worden gedaan was de moeite waard. Hij is altijd op zoek naar de zeggingskracht van een doek. “En dan is het teleurstellend als mensen op atelierbezoek als eerste worden getroffen door wat kleingeld dat per ongeluk op de vloer is beland…”

Hij heeft jaren lang ‘vliegen‘ geschilderd. Iemand was nieuwsgierig of hij dan ook echte diertjes als model had gebruikt. Bijna verrast door de vraag zei hij: “Nee, ze moeten me niet afleiden. En een vlieg is ook zó klein. Ik werk op doeken van 2 bij 2 meter.”

De mooiste uitspraak vond ik wel die op de vraag wanneer een schilderij klaar is. “Zodra ik mezelf uit het schilderij heb geschilderd, is het doek af.” En daar herken ik me wel in. Je gaat zo op in het onderwerp en materiaal dat het als vanzelf elkaar opvolgt. Het oordelen valt weg. Ik stop op een gegeven moment, doe een stap achteruit, ben verbaasd over het resultaat en merk dat het doek z’n eigen leven is gaan leiden, buiten mij om.

In de eerste les ‘vrij schilderen’ vanochtend stond een schedel centraal. Een “vrolijke start” van het jaar zullen we maar zeggen.