Afgelopen week mocht ik weer eens naar Vianen voor een les ArtSurfing. De ontmoetingen met Mieke Siemons zijn altijd inspirerend. En we hadden veel te bespreken: mijn portretopdracht, het 3-luik een serie van Mieke zelf en natuurlijk ook weer grasduinen door mijn schetsboek.

Marcus Geers heeft me gevraagd een portret van hem te schilderen in mijn expressionistische stijl. Eerste oefeningen zijn wisselend van kwaliteit. Een werk waar ik zelf zeer tevreden over ben qua artisticiteit ontbeert voldoende gelijkenis en vice versa. Een boeiende discussie over dergelijke opdrachten was het gevolg. En ik heb weer voldoende stof om verder te werken.

Het 3-luik dat ik had gemaakt tijdens de les portrettekenen en -schilderen vroeg ook nog om aandacht. Ik ben er best tevreden over. Het hangt ook thuis aan de muur. Maar er wringt ook nog wat. Wat is dat dan toch?

Met een aantal vragen van Mieke begon ik met andere ogen naar het werk te kijken. Mieke draaide de werken ook om waardoor de voorstelling niet meer domineert maar de compositie duidelijker zichtbaar wordt. Het probleem lijkt zich met name te concentreren op het middendeel. Mieke haalde het weg en plaatste de twee naast elkaar. Ik was verrast door het effect. Veel sterker geheel. Uiteindelijk motiveerde Mieke ook nog uitgebreid waarom zij eigenlijk alleen het rechter deel echt geslaagd vindt.

En met die vlakverdeling en beeldelementen van het rechterdeel is ook direct een vervolgopdracht geformuleerd. Werk dit nogmaals uit in een serie van schilderijen waarin thema en abstractie elkaar kunnen afwisselen.

In beide gevallen overheerst wel een gevoel van ‘killing your darlings’. Vreemde ogen dwingen, nieuwe inzichten leveren andere keuzes op. Ik neem afscheid van elementen die me toch nog steeds dierbaar zijn.  Het eindresultaat telt en de weg daar naartoe is minstens zo leerzaam.