“Goh, wat heb ik er weer hard aan moeten sleuren vandaag. De groep kwam maar niet in beweging. Wat een weerstand.” Ik hoor het mezelf nog wel eens zeggen. Inmiddels weet ik dat het niet aan de groep ligt, ook niet perse aan mij, maar aan het vraagstuk. De valkuil is groot om als facilitator het werk op te pakken, dat de groep weigert te doen. Ik ben alleen verantwoordelijk voor het proces van de brainstorm, niet voor de resultaten.
Afgelopen vrijdag volgde ik een training ‘motiverende gespreksvoering’ gegeven door twee deskundigen uit de verslavingszorg. Als er ergens ervaring is opgedaan met weerstand, dan is het daar wel. Ik werd weer eens goed met de neus op de feiten gedrukt. Want eigenlijk weet ik het wel, maar de praktijk is toch weerbarstiger.
Een mooi adagium is bijvoorbeeld: Laat je OMA thuis. Als facilitator heb je heel veel invloed op het proces, bewust en onbewust. En in die laatste categorie sturen persoonlijke Overtuigingen, Meningen en Aannames zeer sterk. Je opvattingen over het vraagstuk, deelnemers en ideeën komen soms heel subtiel, maar vlijmscherp naar voren. Ik ben me er weer enorm bewust van geworden.
“Er is altijd een reden voor gedrag, hoe destructief dat gedrag soms ook is.” Ga opzoek naar de reden waarom iemand niet mee wil in een veranderingsproces, waarvan je rationeel weet dat het veel positief kan brengen. Door bijvoorbeeld eens niet over de voordelen te praten van verandering, maar de voordelen van de status quo te bespreken.
De voorwaarden voor gedragsverandering zijn:
1) er is een wens om te veranderen. Hoe klein wellicht ook.
2) er is vertrouwen in eigen kunnen. Men ziet de mogelijkheid.
3) er is sprake van een belang tot veranderen. Er is een reden.
4) er is een noodzaak. De verandering heeft prioriteit.
Dit lijstje heb ik voortaan weer nadrukkelijk bij me wanneer ik op pad ga voor een intake-gesprek.
Recente reacties