“Zou ik het nog wel kunnen?” Ergens in mijn achterhoofd zwierf deze vraag rond. Na vier weken geen penseel in mijn hand te hebben gehouden, wist ik niet of ik vandaag wel weer eenvoudig de flow kon vinden om mijn expressies, zonder remmingen, naar buiten te laten komen.

Als snel bleek dat de angst ongegrond was. Na wat voorzichtige penseelstreken kwam ik lekker op gang. Op de sferische klanken van Band of Horses‘ Infinite Armes was ik vertrokken. Het doel was om het rudimentaire 2-luik van mijn laatste les te vervolgen. Vandaag het dionysisch deel en morgen de Apollinische kant.

Anderhalf uur later was ik klaar. Tenminste, voor dit moment. Ik nam wat afstand tot het schilderij, bekeek het nogmaals eens van alle kanten en plaatste een paar laatste accenten. Zie hier het resultaat.

Voorlopig is dit de “kijkrichting”. Het heeft ook nog geen titel. Wellicht dat nog komt na de arbeid van morgen. Wordt vervolgd.