Mijn favoriete dagblad heeft zich van zijn grote jas ontdaan. Sinds vandaag verschijnt ook zij in klein formaat. Of zoals ze het zelf eufemistisch zeggen; compact formaat. Ik was bijvoorbaat niet direct positief. Ik hou van het ritueel om de krant lekker breed op tafel uit te vouwen. Natuurlijk zie ik wel de voordelen van lezen in de trein en minder papier.

Het eerste dat me opvalt zijn de mooie foto’s. Kan de resolutie omhoog bij dit drukformaat? Ten tweede ben ik direct gerustgesteld over het behoud van mijn ritueel. De krant ontvouwt zich nog steeds aangenaam. De onrusten in Libië vragen natuurlijk om veel redactionele aandacht. En daar merkte ik voor het eerst een nadeel van het compacte formaat.

Al lezend moest ik twee keer de pagina omslaan om alles over het Midden Oosten te kunnen lezen. En dat was me een keer teveel. Blijkbaar is het fysiek omslaan van een pagina voor mij psychologisch een hoge drempel voor het doorlezen van een artikel. Een keer is geen probleem. Dat was met het oude formaat ook nog wel eens het geval. Maar met een tweede keer omslaan verslapt direct mijn interesse in het onderwerp.

Ik zie hier direct een parallel met creatief denken. Mensen zijn van nature lui. Hebben ze een oplossing gevonden, dan is het probleem opgelost. In een creatieve sessie is men best bereid een paar alternatieven te zoeken, maar ook dan stokt de stroom aan ideeën vrij snel. Zeg maar als een tweede pagina omslaan. Gelukkig heb je als facilitator voldoende gereedschap om de boel toch nog verder te krijgen. Ik ben benieuwd of de krant ook nog wat extra middelen heeft om mij aan het lezen te houden?