Voor de eindpresentatie van mijn tweede jaar aan de Kunstacademie Haarlem koos ik een gedicht van Paul van Ostaijen als uitgangspunt, Melopee. Het ritme en de beeldspraak spreekt me aan. Ik heb het gecombineerd met een foto van mijn liefste in Toscane plus de schitterende, misschien wel überkitsch, magnolia’s.

Met deze elementen ben ik heel veel schetsen gaan maken om vervolgens een aantal composities in kleur uit te werken. De ene keer pakt dit verrassend goed uit en de andere keer is het niks. Die zoektocht is fascinerend, want het is deels te sturen en daarnaast veel werken op mijn intuïtie. Op deze site kun je ze onder Melopee bekijken.

Tijdens de beoordeling zag men ‘de schroom voor het doek’. Ik was even verrast, want dacht dat ik daar wel overheen was. Maar ze hebben gelijk. Het is een mooie opdracht om in het derde jaar die terughoudendheid helemaal kwijt te raken en mijn expressiviteit van tekenen en schetsen ook volop te tonen op ‘het linnen’.