Wim de Ridder beschrijft in zijn boek ‘De wereld breekt open’ zijn nieuwste opvattingen rondom scenarioplanning.  Terecht merkt Managementboek op dat het hier gaat om een aanvulling/verbetering van het gedachtegoed van Michael Porter van twintig jaar geleden. Maar dat internet als ontwikkeling van de laatste twee decennia wordt gezien betwijfel ik sterk. Begin jaren negentig was dit zeker al een thema’s in toekomstscenario’s.

Vier aandachtsgebieden en bijbehorende verwachte trends zijn de ingrediënten voor de bouw van de scenario’s. De vervolgstap is om de relevantie aan te geven per inzicht om tot slot de hoogste scores van relevantie en irrelevantie als uitgangspunt te kiezen voor visie-vorming.

Eerlijk gezegd zie ik hier niet veel nieuws in, of het moet de naam zijn: Futures Fit. De komende tijd bestuderen door middel van trends in combinatie met relevantie staat gelijk aan naar de toekomst kijken met enkel je huidige paradigma’s. Op zich een nuttige exercitie, maar de impact reikt niet echt ver.

De wereld verandert steeds sneller. De toekomst was al nooit te voorspellen en tegenwoordig zeker niet meer. Het enige dat werkt is voldoende managementflexibiliteit aanmeten om snel te kunnen reageren op onverwachte situaties. Vooropdenken is daarvoor veel meer geschikt.

In deze manier van scenarioplanning staat de impact in relatie tot mate van beïnvloeding centraal. Het management krijgt hierdoor scenario’s voorgeschoteld die tot een ware discussie over visie leiden. En dit is bedoeld om vervolgens voorbereid te zijn op de ware uitdagingen van morgen en overmorgen. Je bent met Vooropdenken echt klaar voor de toekomst.