Gisteren kreeg ik mijn eerste betaalde opdracht als portretschilder. Pfff dat is even schrikken. Tegelijkertijd voel ik ook trots opkomen én heel veel vragen. Wat vindt hij dan zo goed aan mijn werk? Wil hij een kopie van dat voorbeeld met zijn hoofd er in? Betekent dit nu dat ik eigenlijk een kunstje opnieuw ga doen om iemand te plezieren? Wanneer is een dergelijke opdracht straks klaar? Wat moet je trouwens eigenlijk voor zo’n opdracht vragen? Kan ik dit wel? Waar zal ik beginnen? Het gesprek heeft me wel gerustgesteld. Ik krijg de tijd en we zien het beiden als een interessant experiment. Een extra opdracht binnen ArtSurfing. Ik wordt hiermee dan wel weer aardig uit mijn comfort zone getrokken. En dat is juist de bedoeling.

Trouwens wel verrassend dat ik zoveel vragen en twijfels heb bij het maken van zo’n schilderij. In mijn advieswerk ken ik dat niet zoveel. Daar sta ik volledig achter mijn werk en vind de vergoeding in verhouding staan. En ik ben niet bezig om een klant bij voorbaat te ‘pleasen’. Bij deze schilderopdracht klinkt er dus een extra stemmetje in mijn hoofd. Bij elke verfstreek hoor ik straks mezelf denken ‘Zou hij het wel goed vinden?’ Stap één is dus dat stemmetje uit te schakelen. Ik krijg alle vrijheid van handelen. Op de eerste plaats moet ik zelf tevreden zijn over het eindresultaat. Daarna hoor ik graag wat de opdrachtgever van het doek vindt.