Afgelopen week had ik mijn eerste werkbeoordeling op de kunstacademie Haarlem. De bedoeling van de presentatie was om verslag te doen van je onderzoek rondom het thema ‘Ruimte, anti-ruimte en anders kijken’. Een heel breed thema dat door iedereen daardoor uiteraard compleet anders werd ingevuld. Bij de inrichting van de mini-exposities was dit goed te zien. Ook de manier van exposeren verschilde enorm. De een prikte het met een paar spijkers aan de muur, een ander had tamelijk opzichtige naamstickers gebruikt en zelf had ik alles keurig ingelijst. En dat was iets teveel van het goede vonden de twee beoordelaars.

Mijn getoonde werk is behoorlijk grafisch en door het passe-partout en de lijst kwamen er wel erg veel ‘randen’ omheen. Sommige werken hadden dit nodig andere juist eigenlijk niet. Daar heb ik te weinig bij stilgestaan. Ik wilde er een eenheid van maken door alles in eenzelfde vorm te gieten. Daarbij kreeg de ratio duidelijk de boventoon.

De wisselwerking tussen de goden Dionysus en Apollo die symbool staan voor emotie en ratio intrigeert mij zeer. Je hebt nagedacht over het onderwerp, compositie, kleur etc en daarna moet het werk zijn eigen leven gaan leiden. En is het aan mij als kunstenaar om die toon vast te houden en waar mogelijk te versterken. En dat gebeurt toch hoofdzakelijk op gevoel. Mijn toets is altijd, word ik zelf verrast door het eindresultaat, dan is het goed.

In het creatieve proces is het niet anders. We beginnen met een gedegen analyse van het probleem waarna je de gekte en vrijheid opzoekt voor mogelijke antwoorden. En naar mate het concept  concreter wordt krijgt de ratio weer de overhand. Maar ook dan blijft er ruimte voor emoties. In het nieuwe zit ook altijd een mate van onzekerheid. Angst voor dat onbekende brengt mensen nogal eens terug bij het gekende, maar daarmee mislukt de innovatie. De kunst is om beide goden ruimte te geven in een gezonde tweestrijd. En geef Dionysus het laatste woord als je op zoek bent naar ‘het nieuwe’.